Celal Akagün, 53 yaşında ve 16 yıldır Köln Ford Fabrikası’nda çalışan ama Ford işçisi olmayan bir emekçi. Fabrikanın taşeronu Remondis aracılığı ile kiralık işçi olarak Ford’da çalışan Akagün bugüne kadar hep aynı işi yapmış. Ama 16 yıl içinde tam altı değişik firma tarafından Remondis’e kiralanmış. Bugün bağlı olduğu Enviro adlı işçi kiralayan firmayla mahkemelik olan Akagün, daha iyi bir iş sözleşmesi, daha fazla ücret ve izin parası için mücadele ediyor. Akagün ile mahkeme süreci üzerine görüştük.
Özgür Aras
İşyerinde karşılaştığınız sorunlar ve mahkeme sürecini anlatır mısınız?
01.04.2011 tarihinde firma bize yeni bir iş sözleşmesi imzalatmak istedi. Önce 35 arkadaş birlikte buna itiraz ettik. Arkasından işverenin tehditleriyle karşılaşınca 32 arkadaşımız bu yeni iş sözleşmesini imzaladı.
Sadece ben ve iki arkadaş imzalamadık, mahkemeye başvurduk. 13 Mart 2012’de mahkeme oldu. Mahkeme bizim haklı olduğumuzu kabul edip lehimize karar verdi. Hakim, işverenin bu sözleşmeyle, geçmiş çalışma dönemimizi hiçe sayarak haklarımızı çiğnemesinin hukuk dışı olduğuna dikkat çekti.
Bu karardan sonra işyerindeki arkadaşlarınızın tutumu ne oldu?
Mahkemeden sonra işe başladığımızda arkadaşların ilgisi büyüktü, sonucu öğrenince pişmanlıkları yüzlerinden okunuyordu, ama onlar için iş işten geçmişti. Biz yeni iş sözleşmesi ile ilgili davayı kazandık, ücret ve izin parasıyla ilgili ikinci dava devam ediyor.
Bu davaya ilişkin neler söyleyebilirsiniz?
Daha önce söylemiştim; ben 16 yıldır burada çalışıyorum.1700-1800 Mark`la işe başladım. Bugün elime geçen hala 950-1000 Euro. Bugüne kadar bir Cent bile zam almadım.
Ben Remondis firmasına işçi kiralayan Enviro firmasında çalışıyor görünüyorum. Fakat maaşlarımızı Remondis firması ödüyor. Remondis firmasında çalışanların en düşük saat ücreti 11.70 Euro, bizimkisi ise 8.53 Euro. Bu haksızlık. Üvey evlat muamelesi.
Bizim talebimiz, ya tüm sosyal haklarımızla birlikte bizi de Remondis firmasına alsınlar ya da aynı ücreti bize de ödesinler.
Sonuç olarak ne söylemek istersiniz?
İlk önce bizlere yardımcı olan ve dayanışmalarını esirgemeyen DİDF Köln derneğine, sendikadan işçi arkadaşlara teşekkür etmek isterim.
İkincisi de bizim konumumuzda binlerce arkadaşın olduğunu biliyorum. Bu arkadaşlar mücadele etmekten korkmasınlar, haklarını arasınlar. Sendikalarda ve demokratik örgütlerde örgütlenerek birlikte haklarını arasınlar. Bu mahkeme kararı bize birlikte mücadele ederek kazanabileceğimizi somut olarak gösterdi.
Birinci raundu kazandık, ikinci raundu da arkadaşların dayanışmasıyla kazanacağımıza inanıyorum.
