Aylardır Suriye ve İran’a karşı sürdürülen savaş çığırtkanlığı yerini giderek somut saldırı planlarına bıraktı. Emperyalistler ve bölgedeki işbirlikçileri “barış” adı altındaki bu planlarla Ortadoğu’yu yeniden bir kan gölüne çevirme hazılığındalar.
Suriye’ye dayatılan “Annan Planı” gerçekte ne Suriye ne de bölge halklarına barış getirmeyecektir. Tam tersine söz konusu “Annan Planı” Suriye’yi işgal ve emperyalist boyunduruk altına almanın bir adımıdır!
Emperyalistlerin ve işbirlikçilerinin “insan hakları çiğneniyor, insanlar katlediliyor” diyerek döktükleri gözyaşları ise gerçekte timsah gözyaşlarıdır! Asıl amaçları dünyanın en zengin petrol ve doğal gaz rezervlerinin bulunduğu, jeo-stratejik politikalar açısından son derece önemli olan bölgeye tamamen hakim olmak için direnen en son iki ülkeyi ve halklarını dize getirmektir.
Emperyalistler ne zaman “barış, refah ve özgürlük” getirme iddiasıyla bir ülkenin içişlerine müdahale ettilerse tam tersi yaşandı. Afganistan 30 yılı aşkın bir süredir emperyalistlerin “barış, refah ve özgürlük” gerekçeleri altında sürekli işgallere, saldırılara maruz kalıyor. Bu saldırılarla uluslararası silah tekellerinin kasalarını dolup taşarken diğer tarafta milyonlarca Afganlı emekçi katledildiler.
I. Körfez Savaşında (1980-1988) emperyalistler İran ve Irak’ı karşı karşıya getirirlerken 1990-1991’de ise önce Irak’ı Kuveyt’e karşı kışkırtıp ardından, “Kuveyt’e özgürlük getirme ve Saddam’a haddini bildirme” gerekçesine sığınarak II. Körfez Savaşını başlattılar. 2003 yılında da bu kez “Irak halklarını Saddam’ın baskı rejiminden kurtarmak ve ülkeye barış, refah ve özgürlük getirmek” iddiasıyla III. Körfez Savaşı’nı başlattılar. Bu savaşlarda milyonlarca insan katledildi.
Bugün de ABD’nin başını çektiği emperyalist savaş paktı NATO üyeleri Almanya, Fransa ve Türkiye, Suriye ve İran halklarına karşı yeni bir savaş planlamaktalar. Her ne kadar bu yaşananlar Ortadoğu’da cereyan etse de bunlar bütün dünyadaki emekçileri olduğu gibi Almanya’da yaşayan bizleri de ilgilendirmekte ve etkilemekte. Bunda sadece bölgeyle olan değişik düzeydeki sosyal bağlarımız değil aynı zamanda yaşam merkezi olarak seçtiğimiz Almanya’nın bölgeye ilişkin politikalarının da payı var. Ünlü Alman yazar ve şair Günter Grass’ın, “Söylenmesi gereken” başlıklı şiirinde “Tamam kabul, artık susmuyorum, / çünkü Batı’nın ikiyüzlülüğünden / bıktım usandım artık ve ümidim, / çokların kendilerini suskunluğun tutsaklığından kurtarmasında” dediği gibi bizler, “çoklar”, artık suskunluğumuzu bırakarak savaş çığırtkanlığına karşı çıkmalıyız!
Almanya’da yaşayan Türkiye kökenliler olarak hem Türkiye’nin, emperyalistlerin paralı askeri olarak kardeş Suriye halkına karşı politikalarını hem de Almanya’nın bölgedeki “pastadan” pay kapmak için emperyalist savaş kışkırtıcılığını, silah ticaretini protesto edelim. Bu nedenle 1 Mayıs’a hazırlanırken, emperyalist savaş karşıtı taleplerimizi Alman emekçilerle birlikte haykıralım.
İŞÇİ VE EMEKÇİ DÜŞMANI AB POLİTİKALARINA HAYIR!
Avrupa Birliği’nin (AB) patronları Almanya ve Fransa, sermayenin lehine politikalarını bütün Avrupa halklarına dayatıyorlar. Bankaların, tekellerin karları uğruna koskoca ülkeler talan ediliyor; yer altı ve yerüstü bütün zenginlikleri gasp edildiği gibi “yardım” adı altında dayatılan yüksek faizli kredilerle ülkelerin egemenlik hakları ellerinden alınıyor, kukla hükümetler kuruluyor. Yunanistan, İspanya, İtalya, Portekiz, İrlanda, Macaristan, Romanya gibi ülkeler başta olmak üzere bütün AB ülkelerinde işçi ve emekçilerin sosyal, ekonomik ve politik hakları gasp ediliyor.
Tasarruf paketleri birbirini takip ederken bütün çalışma yasaları elden geçiriliyor, grevler ve gösteriler yasaklanıyor, TİS’ler geçersiz kılınıyor.
“Avrupa Mali Disiplin Paktı” (“Fiskalpakt”) adı altında imzalanan yeni bir anlaşmayla bütün AB üyesi ülkeler, bütçelerini AB’nin direktifleri doğrultusunda düzenlemek zorundalar. Bu bir yandan bütün ülkelerin egemenlik haklarından sermayenin lehine feragat etmeleri anlamına geldiği gibi AB halkları, işçi ve emekçileri için ise daha fazla saldırı, daha fazla gasp anlamına gelmekte.
Bugün AB genelinde resmi verilere göre 25 milyon emekçi işsizdir. Gerçek işsizliğin bunun kat be kat üstünde olduğu biliniyor. Birçok AB ülkesinde milyonlarca genç işsizliğin pençesinde yaşam mücadele veriyorlar.
AB genelinde uygulanan işçi ve emekçi düşmanı politikaların mimarı Alman sermayesidir. İşçi sınıfına karşı “Hartz” yasaları ile başlayan ve “Ajanda 2010” ile devam eden sosyal, siyasal ve ekonomik saldırı politikaları, “Almanya Modeli” adı altında sermayenin çıkarları için diğer ülkelere ihraç edilmektedir. “Almanya Modeli”yle bütün AB ve AB komşusu ülkelerde ücretler ve sosyal hizmetler Çin’in düzeyine çekilmek istenmekte. “Rekabet gücünü koruma ve sürekli artırma” adına saldırılar Almanya’da da devam edecek. Eski Başbakan Gerhard Schröder, “Ülkenin Ajanda 2030’a ihtiyacı var” demesi saldırıların katmerleşerek devam edeceği anlamına gelmekte.
Avrupalı emekçiler bu politikalara karşısında sessiz kalmıyorlar, direniyorlar; Yunanistan, Portekiz ve İspanya’da geride bıraktığımız birkaç hafta içinde büyük genel grevlerin yanı sıra onlarca gösteri, direniş gerçekleşti. Emekçiler gelecekleri için mücadele ediyorlar.
Almanya’da da daha fazla ücret, iş güvencesi talebiyle yüzbinlerce kamu emekçisi geçtiğimiz haftalarda alanlara çıktılar, gelecekleri için mücadele etme yanlısı olduklarını gösterdiler. Metal emekçileri de daha fazla ücret, kiralık işçilere eşit ücret, gençlere süresiz iş imkanı talepleriyle mücadele etmekteler. Bu mücadeleyi daha ileri taşımak, işçi kiralanmasının ve taşeronlaştırılmasının yasaklanması, düşük ücretli işlere karşı yasal asgari ücret, kısa süreli işler yerine tam günlük işler ve mücadelemizin önünde bir engel teşkil eden gerici grev yasaları yerine genel grev hakkını da içeren kapsamlı grev hakkı talepleriyle; sermayenin Avrupa çapındaki saldırılarına karşı işçi ve emekçilerin birlik, dayanışma ve mücadele günü olan 1 Mayıs’a, uluslararası işçi sınıfını dayanışması yükseltme hedefiyle hazırlanalım. (YH)
