Owen JONES / The Guardian
Haftalarca süren süresiz grev eyleminin ardından, hükümetin maaş anlaşmasına oy veren Baro üyelerinin yüzde 57’si ücretlerinde yüzde 15’lik bir artışı kabul etmeye karar verdi. Cömert gelebilir, ancak karşı oy kullanan bir avukatın bana söylediği gibi, “önceki yüzde 28’lik maaş kesintisi ve artan enflasyon ışığında, bence yetersiz”, bu yüzden talep yüzde 25’lik bir artıştı.
(…) Bu sonuç “ceza avukatlarının yüzde 25’ini geri getirmeyecek ve yılda 12 bin sterlin kazanan gençleri ortalıkta kalmaya ikna etmeyecek”. Daha önce Adalet Bakanlığı tarafından yasal olarak imkansız olduğu gerekçesiyle reddedilen ödemeler, yalnızca grev eylemiyle güvence altına alındı. Gelecekte grev eylemine dönüş kaçınılmazdır.
Avukatların mücadelesinin nihai hedeflerini henüz güvence altına almamış olması hayal kırıklığı yaratıyor, ancak umut var. Ülkenin en büyük özel sektör sendikası olan Unite’ın rakamlarına göre, Ağustos 2021’den bu yana 221 endüstriyel anlaşmazlık işçiler lehine çözüldü: Yüzde 81’lik bir kazanma oranı. Ağustos ayında sendika, yüzlerce Heinz işçisine yüzde 11’lik bir ücret artışı artı Noel’de üç gün daha izin verdi. British Airways 2 bin mühendisinden üç günlük tatil ücretini aldığında, savaşma kapasitelerini hafife aldı: Grev tehdidi onları geri çekilmeye zorladı. Bu, havayolunun kabin ekibinden bagaj görevlilerine kadar binlerce havayolu personeline ortalama yüzde 13’lük bir ücret artışı vermek zorunda kalmasından kısa bir süre sonra geldi.
İşçi Partisi, sendikal hareketin siyasi kanadı olarak kurulmuş olabilir, ancak bu konuda tutarsız. Bu yılın başlarında, Coventry’den bin kamyon şoförlerinin grev yaptığını bildirmiştim: İşçi konseyi onlara talep edilen maaş artışını vermeyi reddetti ve bana talebin yerine getirilmesinin imkansız olduğunu söyledi. Ancak altı aylık grev eyleminin ardından grevciler, yüzde 12,9 maaş zammı ve Noel ikramiyeleri alarak ceplerine binlerce pound koydu. (…) Adur ve Worthing’de grev yapan çöp tenekesi işçileri, ilkbaharda yüzde 20,7’ye varan bir ücret artışı kazandı.
Bazı işçilerin patronlardan tavizler alma konusunda diğerlerinden daha iyi bir konumda olduğu doğrudur. Londra Yeraltı çalışanları, diyelim ki fabrika çalışanlarının yapmadığı türden bir aksama yaratma kapasitesine sahiptir. Ancak işçilerin zaferlerinin genişliği, sektörden bağımsız olarak, en inatçı patronlara karşı bile zaferin mümkün olduğunu gösteriyor.
Bu kazanımlar, Tories’in tamamen farkında olduğu bir şey olarak, diğerlerini liderliklerini takip etmeye teşvik ediyor. Muhafazakar hükümet 1970’lerdeki madenci grevleriyle devrildikten sonra, parti hızla intikam planladı (…)
Batı dünyasındaki en kısıtlayıcı sendika karşıtı yasalardan bazılarıyla birleştiğinde, grev eylemleri rekor seviyelere indi. Sonuçlarından hepimiz acı çektik: (…) hane halklarının giderek artan bir şekilde büyük borçların yükü altında kalmasına şaşmamalı.
Liz Truss hükümeti (…) ve partiyi finanse eden zengin patronların çoğu, grev eyleminin etkili olduğunu biliyor ve işçilerin kaderini iyileştirme yeteneklerini kalıcı olarak etkisiz hale getirmek istiyor. Başarılı olursa, İngiliz toplumu daha da durgunluğa ve düşen yaşam standartlarına mahkum edilecek. Bu nedenle, avukatlar uğruna savaştıkları her şeyi güvence altına almamış olsalar da – ve Mick Lynch’in önderliğindeki demiryolu işçileri de henüz kazanamadı – patronların neden grevden korktuklarını hatırlamalıyız: çünkü işe yarıyor.
Sendika hareketinin eski sloganı – “birimizin yaralanması hepimizin yaralanmasıdır” – güçlüdür çünkü doğrudur. İşçiler bir sektörde yenildiğinde, bu diğer patronları kendi çalışanlarının taleplerine direnmeye teşvik eder; aynı şekilde, sendika üyeleri zafer kazandığında, diğerleri de benzer bir mücadele vermeye teşvik edilir. Avukat, Heinz işçisi veya kabin memuru olsunlar, sadece kendileri için grev yapmıyorlar, gerçekten hepimiz için savaşıyorlar.
(Çeviren: Çağdaş Canpolat)
