Owen Jones
The Guardian
Nihayet, İngiliz toplumunun az eleştirilen belası olan bakım çalışanlarına karşı durmaya hazır bir hükümetimiz var. İçişleri Bakanımız James Cleverly, denizaşırı ülkelerdeki bakım çalışanlarının İngiltere’ye “Bakmakla yükümlü oldukları kişileri” getirmelerini yasaklayan bir kararı sevinçle duyurdu. Bazı muhalifler, ulusal bakım çalışanı açığı ve özellikle yabancı personelin korkunç bir sömürüye maruz kalması, bazılarına saatte 5 sterlin gibi düşük bir ücret ödenmesi ve binlerce sterlinlik beklenmedik ücretler talep edilmesi nedeniyle buradaki aklı sorgulayabilir. Bunu anlıyorum, ancak sevdiklerinizin ihtiyaçlarını karşılarken, onları kendi sevdiklerinden ayıran uçsuz bucaksız yolları bilerek çok çalışan, az maaş alan bir bakım görevlisinin gözlerine bakabilmeye paha biçemezsiniz.
Kin, ne yazık ki faturaları ödemiyor ve hükümetin stratejisindeki ölümcül kusur da burada yatıyor. Geçen hafta Sunday Telegraph’ın editörü “Hayatımda ilk kez Britanya’nın bittiğini düşünmeye başlıyorum” başlıklı kederli bir yazı kaleme aldı. Açıkça sefil bir durumda olan birine karşı anlayışsız davrandığım için özür dilerim, ancak 14 yıllık Muhafazakar iktidarın ardından ülkenizin kelimenin tam anlamıyla sonunun geldiğine ikna olmuş bir Muhafazakar’sanız, kendinize bazı sorular sormanın zamanı gelmedi mi? Ulusal varoluşsal krizimizi yanlış Muhafazakar hükümet tarzına sahip olmakla suçlamak da pek mantıklı değil, zira şekil değiştirmek Muhafazakar DNA’nın doğasında var: küçülen devlet Thatcherizmini, “ulusal muhafazakarlığı”, utanmaz sağ popülizmi, tam yağlı ekonomik liberterizmi ve şu anki varyantımız her ne ise onu gördük. Bu programlar sadece kendi koşullarında başarısız olmakla kalmadı, aynı zamanda Britanya’yı inkar edilemez derecede kötü bir durumda bıraktı.
MUHAFAZAKAR FELSEFENİN HİÇBİR MARKASI BRİTANYA’NIN KÖTÜ GİDİŞATINA ÇÖZÜM SUNMUYOR
İşte Muhafazakarların bu kadar zor durumda olmasının nedeni. Muhafazakar felsefenin hiçbir markası Britanya’nın kötü gidişatına çözüm sunmuyor. Bu sağcı deneylerin birleşik mirası, yaşam standartlarında eşi benzeri görülmemiş bir daralma, durgun ekonomik büyüme, krizle boğuşan kamu hizmetleri, büyüyen bir konut kabusu ve siyasi kargaşadır. İdeolojik olarak hazırlanmış bu felaketler, skandallarla ve Liz Truss’un İngiliz vatandaşlarını, finansmanı şüpheli sağcı düşünce kuruluşları tarafından hayal edilen akıl dışı politika fikirleri için kobay haline getirme kararıyla vurgulanmıştır. Pek çok kişi Muhafazakar Parti ile seçmen arasındaki kopuşa bu son hatanın yol açtığını düşünse de bu aynı zamanda Muhafazakarların çaresizliğinin de bir işaretiydi.
Hiçbir fikirleri kalmadı. Dolayısıyla, fikirleri olmadığı için, bu kez işe yarayabileceği umuduyla, en sevdikleri kırmızı düğmelere bir kez daha basmayı seçtiler. Göçmenlere saldırmak, geçmişte Muhafazakarların seçim şansını arttırdığı için kağıt üzerinde mantıklı. Kötü haber ise şu: Araştırmalar, göçmenlerin toplam sayısı artarken bile göçmen karşıtlığının belirginliğinde sürekli olarak belirgin bir düşüş olduğunu gösteriyor. Manşetlerdeki göç rakamları hakkında korku tellallığı yapmak zaman zaman Muhafazakarların işine yarayabilir, ancak Cleverly’nin yakın zamanda yaptığı ve başarısızlıkla sonuçlanan teklifin de gösterdiği gibi, somut örnekler verdiğinizde hikaye değişiyor. Britanyalılara göçün çok yüksek olup olmadığını sorduğunuzda evet diyenlerin sayısı hayır diyenlerin sayısından daha fazla olacaktır: Ancak sosyal bakım çalışanları, sağlık çalışanları, öğretmenler ve öğretim görevlileri, öğrenciler, hatta savaştan kaçanlar gibi somut örnekler sorduğunuzda daha fazlasına ihtiyacımız olduğunu ya da mevcut rakamların doğru olduğunu söyleyenlerin sayısı daha fazla olacaktır.
Aynı şey Boris’i Geri Getir etiketli bir başka büyük kırmızı düğme için de geçerli. Bir zamanlar, Brexit dalgasını yönetmek ve Muhafazakar seçmenler Faragizm’e doğru akın ederken kanamayı durdurmak için benzersiz bir konuma sahipti. Britanya’nın AB konusunda derin bir kutuplaşma yaşadığı dönemde bu anlamlıydı. Ancak bu yarım on yıl önceydi ve anketlerin sürekli olarak çok daha fazla Britanyalının Brexit’in etkisinin iyi değil kötü olduğuna inandığını göstermesinin yanı sıra, Johnson’ın ışıltısı pandemi sırasında kuralları çiğnediği konusunda yalan söylediğinden beri biraz azaldı.
Diğer kırmızı düğme ise basitçe “Herhangi bir eski kültür savaşı iş görür” olarak etiketlenmiştir. Transfobi bu türün klasiği haline geldi, ancak ne yazık ki, trans bireylerin varlığı inkar edilemez bir şekilde birkaç bin çok sesli çevrim içi aktivistin hayatını rahatsız edici bir dereceye kadar ele geçirmiş olsa da, küçük bir marjinal azınlığın hayatını zorlaştırmak çoğu için bir öncelik olarak kaydedilmedi. Rishi Sunak, öldürülen trans kız Brianna Ghey’in annesi parlamentoyu ziyaret ederken transfobik bir şakaya başvurduğunda, bu haçlı seferinin kindarlığı, ölümcül derecede kötü niyetli olanlar hariç, ana renklerle ifade edildi.
İşte Muhafazakarların sorunlarının özü de burada yatıyor. Ekonomik projeleri itibarsızlaştırıldı, bu yüzden zamanlarını „aşırı solcuların“ kendi gözetimleri altında kurumları nasıl ele geçirdiklerinden yakınarak geçiriyorlar. Asıl itiraz ettikleri şey, genç nesillerin daha ilerici hale gelmesi ve Muhafazakarların yabancı olarak gördükleri herkese kin ve acımasızlık gösterme talimatlarını kabaca görmezden gelmeleridir. Ayrıca İngiliz Y kuşağının yaşlandıkça sağa kayma eğilimine karşı çıkan ilk kuşak olduğunu da anlamıyorlar; bunun nedeni beyinlerinin yıkanmış olması değil (Her nasılsa histerik bir sağcı basının hakim olduğu bir ülkede), tam da Muhafazakar ekonomik reçetelerin onlara özgürlük yerine güvensizlik sunmasıdır.
İktidar partimiz böyle bir gerçekle yüzleşebilse ve daha sosyal liberal, paternalist bir muhafazakarlık sunabilse bile, seçmenlerin daralan bir kesimi bunu yapmalarına izin vermeyecektir. Nitekim, Reform Partisine iltica etme tehdidinde bulunarak, ne olursa olsun, Muhafazakarlar sağ kanatlarını rehin almış durumdalar. Muhalefetteyken, GB News gibi medya kuruluşları tarafından teşvik edilen bu yaklaşımı iki katına çıkaracaklardır. Parti, her geçen yıl seçmenlerin giderek daha büyük bir bölümünü oluşturan nesillerden giderek daha fazla kopuyor. Bu yüzden onları, kırmızı düğmelerine her zamankinden daha fazla öfke ve şevkle basarken, her zaman tüm dünyalarının etraflarında yıkıldığını fark ederken ama nedenini asla tam olarak anlayamazken izleyin.
Çeviren: Sarya Tunç
