Japon Nisshinbo firması tarafından satın alınan TMD Friction, Leverkusen Fixheide’deki fabrikasını 2017 yılında kapatarak Essen’e taşıyacak. Taşınma planı işçiler arasında öfke yarattı.
İlk kez 2014 yılında ilerinin planı olarak gündeme getirilen taşınma ile 450’si üretimden 120’si bürolardan olmak üzere 600’e yakın işçi Essen’e gitmek zorunda kalacak. Taşınma nedeniyle bir tek işçinin işsiz kalmayacağını belirten firma yönetimi, gitmek istemeyen veya yaşlı olan 100 civarındaki işçi için ise sosyal plan hazırlanacağını bildirdi.
Taşınma planının İşyeri İşçi Temsilciliği’ne bildirilmesi sonrası BR’nin nedenleri üzerinde bilgi istediği, işverenin de Essen’deki fabrika alanının üretim alanının genişletilmesine yatkın olmasını bahane gösterdiği belirtildi. BR içinde çoğunluğun taşınmaya karşı çıkmaması nedeniyle itirazların sosyal planlar üzerinde yoğunlaşması dikkat çekti. Sosyal plan tartışmaları Essen’deki üretim sürecinin bir yıl ertelenerek 2019’da başlamasına yol açacak.
Fabrikadan adlarının açıklanmasını istemeyen üç işçi, gazetemizle bağlantı kurarak taşınmanın kabul edilemeyeceğini bildirdiler. İşçiler arasında öfkeli mırıldanmaların olduğunu belirten işçiler, taşınmanın aile yaşamlarını altüst edeceği korkusunu taşıdığını söylediler. Köln veya Leverkusen’de oturup Essen’e vardiyalı çalışmaya gidecek olanların aileleriyle görüşememe tehlikesiyle karşı karşıya olduklarını, evlerini taşıyanların ise okul yaşındaki çocuklarıyla sorunlar yaşayacağını ifade ettiler.
Firma yönetimi 21 Nisan’da yapacağı toplantıyla işçilere somut planını ve tarihleri açıklayacak. Bu süre içinde de işçiler taşınmaya karşı bir şeyler yapıp yapamayacakları konusunda karar alacaklar. (YH)
TMD ilk defa gündeme gelmiyor
Bilindiği gibi TMD Friction’un Leverkusen’deki fabrikası, 2008-2010 yılları arasında işçi mücadelesiyle; çoğunluğunu göçmen işçilerin oluşturduğu 42 işçinin firmanın iflas nedeniyle işten atmasına karşı mücadele ederek işe geri dönmeyi başarmalarıyla gazetemizde gündeme gelmiş ve mücadele boyunca sayfalarımızda yer verilmişti.
İşten atılanların ezici çoğunluğunu göçmen işçiler oluşturmaktaydı, işyeri işçi temsilciliği çıkışlara onay vermişti ve sendika da iflas durumunda işten atılmalara karşı bir şey yapılamayacağı düşüncesindeydi. Sendika ve BR’nin desteğini almayan çoğunluğunu göçmen işçilerin oluşturduğu 160 işçinin bu durumu kader olarak görüp boyun eğeceği umuluyordu. 42 işçi bu kararı kabul etmedi, ‘kaybedecek bir şeyimiz yok’ diyerek mücadele başlattı. Bir yıldan fazla bir süre boyunca fabrikanın önünde eylemler yapıldı. Türkü, Kürdü, Arnavut’u, Yunan’ı, Polonyalısı, Alman’ı tek vücut olarak kararlı bir mücadele sürdürüldü ve sonunda işçiler işyerlerine geri döndüler, dönmek istemeyen de tazminat aldı.
