Kirsten Rautenstrauch’un mesleği hemşireliktir. Aynı zamanda 20 yıldır Hamburg-Altona’daki Asklepios Kliniği’nde işyeri personel temsilciliği ve Hastanelerde Daha Fazla Personel İçin İttifak’ın aktif bir üyesi olan ver.di sendikası üyesi de olan hemşire Kirsten Rautenstrauch’la „kalifiye eleman sıkıntısı“, yabancı bakım personeli ve bakım alanındaki durum hakkında konuştuk.
Dilan Baran / Hamburg
Foto: Privat
Dışişleri Bakanı Annalena Baerbock ve Çalışma Bakanı Hubertus Heil, Almanya’ya hemşire temin etmek üzere Brezilya’ya bir ziyarette bulundular. Bu konudaki görüşleriniz nelerdir?
Bu, personel eksikliğini gidermeyecektir. 1. Buradaki servislerde personel yetersizliği belli bir ölçüde bir plana göre gerçekleşiyor. Çünkü kar eden hastanelerin yapmaya çalıştığı ilk şey personel masraflarından tasarruf etmek. Daha az personel daha fazla hastaya bakarsa, bu patronların kasası için iyi olur. Bir personelin kaç hastaya bakması gerektiğini ortaya koyan ölçümler de yok. 2. Kalifiye eleman sıkıntısı, çalışma koşullarının çok kötü olmasından, buna bağlı olarak giderek daha fazla hemşirenin çalışma saatlerini azaltmasından ya da işini sevmesine rağmen çalışma koşullarının kötülüğü nedeniyle tamamen ayrılmasından kaynaklanıyor. Yurtdışından meslektaşlar başlangıçta kendi ülkelerindeki koşullar da iyi olmadığı için ya da Almanya’daki maaş onlara çok yüksek geldiği için buraya gelebilirler, ancak buraya geldiklerinde belki de hayatın çok daha pahalı olduğunu ve ailelerini yanlarında getiremeyeceklerini hemen fark ederler. O zaman da genellikle başka bölgelere ya da kendi ülkelerine geri göç ediyorlar.
GETİRİLENLERİN İHTİYAÇLARI ÖNEMSENMİYOR
Hemşirelik personeli halihazırda azımsanmayacak ölçüde yurtdışından istihdam ediliyor. Bakım personeli hangi ülkelerden geliyor ve onlarla ne gibi deneyimleriniz oldu?
Evet, halihazırda Hamburg’da da Filipinler, Kolombiya, Azerbaycan, Portekiz ve diğer birçok ülkeden gelen bakım çalışanları var. Birçoğu Almanya’ya gelmeden önce zaten bir sözleşme imzalamış. Buraya geldikten sonra hemen çalışmaya başlıyorlar, ancak eğitimlerinin tanınması için genellikle ek dersler almaları gerekiyor. Bu süre zarfında maaşları da azalıyor. Ancak hayat o kadar pahalı ve maaş o kadar düşük ki ev bulmaları çok zor. Hemşireleri boş koğuşlara yerleştiren ve onlardan kira alan hastaneler var. Ayrıca bakımını yaptığı insanın evinde yaşayan personel de kolaylıkla istenilen saatte, hiçbir kurala uyulmadan çalıştırılabiliyor.
Yurt dışından gelen hemşirelik personelinin B2 dil seviyesine sahip olması gerekmekte. Ancak bu dil seviyesi, günlük bakımda tıbbi ve teknik terimlerle ve hastaların konuşma dilindeki ifadelerle, örneğin tuvalete gitmeleri gerektiğini söylemek istediklerinde onlara yardımcı olmaz. Tüm bunların ötesinde, yabancı meslektaşlar haklarını bilmemektedir. Sendikalar ve işyeri temsilcilikleri hakkında bilgi sahibi olmayabilirler ya da sistem farklı işliyor olabilir, bu nedenle hemşirelik yönetimi tarafından işyeri temsilciliği ile görüşmeye çağrılması kolaylıkla gerçekleşebilir çünkü tek muhatap o kişidir. Dış ülkeden gelen bir meslektaşım bir keresinde bir danışma için bana ödeme yapması gerektiğini düşünmüştü.
Meslektaşların okul, dil öğrenme, Almanya’ya alışma ve çalışma programına tam bağlılık gibi çoklu iş yükü de servisteki atmosferi zorluyor. Zaman zaman insanların meslektaşlarından şikâyet ettiklerini, dili hala yeterince iyi konuşamadıklarını veya hala yardıma ihtiyaçları olduğunu duydum.
Aynı şekilde hemşirelik görevlerinde hala yardıma ve eğitime ihtiyaç duyduklarını da. Tabii ki bu durum alışma sürecini kolaylaştırmıyor. Başka koşullar altında kişisel bağlantıların ve arkadaşlıkların daha kolay gelişeceğini düşünüyorum, bu yüzden çok fazla sorun var ve çoğu kişi işten sonra birbirleriyle bir şey yapmak zorunda kalmadıklarında mutlu oluyor. Zaten yoğun çalışma koşulları nedeniyle birbirleriyle özel ilişkide bulunacak durumda değiller.
ÇALIŞMA KOŞULLARI İYİLEŞTİRİLMELİ
Peki yabancı hemşirelerin görevlendirilmesi için ne gibi koşulların hazırlanması gerektiğini düşünüyorsunuz?
Her şeyden önce, tüm hemşirelerin ihtiyacı olduğu üzere, çalışma koşullarının bir bütün olarak iyileştirilmesi gerekmektedir. Personel oranı ihtiyaca uygun olmalı ve kar hesaplarına dayanmamalıdır, böylece daha fazla mola verilir, bayılana kadar çalışmak zorunda kalmazsınız ve hastayla birlikte onu sağlığına kavuşturmak için yeterli zamanınız olur. Buna ek olarak, burada bir daire ve yaşamı karşılayabilecek bir maaşa ihtiyaç vardır. Yabancı meslektaşların çalışma saatleri içinde dil derslerine ve yerel standartlara göre eğitime ihtiyacı vardır. Ve son olarak, ailelerini getirme ya da en azından onları düzenli olarak ziyaret etme imkanı olmalıdır. Şimdiye kadar, getirebilmek için tüm aileyi finanse edebileceğinizi kanıtlamanız gerekiyordu. Ancak bu bir bakıcı maaşıyla mümkün değil, hele ki daha düşük bir maaşla hiç mümkün değil. Dürüst olmak gerekirse, işe alım anlaşmaları yoluyla dış ülkelerden işçi getirilmesi sırasında yapılan oyun hemşirelere de yapılıyor. İşi yapması için getirilen makine değil insan. Burada insanlardan bahsediyoruz. Çocuklarını, eşlerini, ebeveynlerini özlüyorlar, mahremiyete ve dinlenmeye ihtiyaçları var. Ve trajedi şu ki, kendi ülkelerinin çoğunda da bakım çalışanlarına en az buradaki kadar ihtiyaç var.
