Lindsey GERMAN / Counterfire
İngiltere’de grev oylaması yapan ve greve giden çalışanların sayısı 30 yıldır görülmemiş seviyelere yükselmeye devam ediyor. İtfaiyeciler, otobüs şoförleri, tren sürücüleri, öğretmenler ve fizyoterapistler gibi çok çeşitli grupların hoşnutsuzluğunu paylaşan pratisyen doktorlar, hükümetin dayattığı grev oyu barajlarını aşan son grup oldu. On yılı aşkın süredir devam eden reel ücret kesintileri ile işverenlerin yararına olacak şekilde işi ‘modernleştirme’ ve ‘rasyonelleştirme’ yönündeki sonu gelmez planların birleşimi, her sektörde militanlığın artmasına yol açtı.
Thatcher’a özenenlerle dolu olan hükümet ilk başta grevleri bastırmanın iyi bir fikir olduğunu düşündü. Grevcilerin direncini ve kararlılığını ve aylar süren grev eylemi boyunca artan kamuoyu desteğini hafife aldılar. Şimdi de Rishi Sunak’ın, eylemlerin ateşini düşürmek için en azından bazı işçi gruplarıyla uzlaşma yolları bulmaya çalıştığı bildiriliyor. Ne de olsa bu grevler büyük paralara mal oluyor ve ulusal sağlık servisi (NHS) açısındansa zaten çok ciddi olan krizi daha da kötüleştiriyor.
Hükümet, bu yıl ve gelecek yıl hükümet borçlanmasının daha önce tahmin edilenden çok daha düşük olacağından hareketle, açıklanan grev günlerinden bazılarının iptal edilmesi için muğlak uzlaşma vaatlerinde bulunuyor.
Bu durum hemşirelerin sendikası RCN’de işe yaradı ve bu sendikanın yönetimi müzakere edebilmek için 48 saatlik grev tehdidini geri çekti. Sunak ve arkadaşlarının, en popüler grevci işçi grubunu mücadele alanından uzaklaştırmak ve daha sonra diğer grupları da aynı şeyi yapmaya ikna etmek, tehdit etmek ya da zorlamak isteyeceğine hiç şüphe yok. Muhtemelen muhafazakarların bir grup acil durum çalışanının daha greve gitmesini göze alamayacağı gerekçesiyle itfaiyecilere halihazırda diğer kamu sektörü çalışanlarının çoğundan daha iyi bir ücret artışı teklif edildi.
Ancak bu tekliflerin hiçbirinin enflasyonu karşılamadığı açık. Hemşirelere, ücret teklifinin biraz daha arttırılmasına ek olarak bir defaya mahsus bir ödemeden de söz ediliyor. Ancak böyle bir ödeme, artan gıda, enerji ve kira faturaları nedeniyle borcu artanlar için memnun edici olsa da, sadece bir defaya mahsustur. Çok daha fazlası kazanılabilecekken bununla yetinmek gerekmez.
Ve kesinlikle ciddi bir teklif dışında grevleri ertelemeye de gerek yok. Hükümet aynı yaklaşımı öğretmenler için de denedi; müzakereler için grev iptalini koşul koydu ama öğretmenler direndi. Hükümet ve işverenler eylemlere ‘ara vermenin’ çoğu zaman tekrar başlamayı zorlaştırdığını ve patronlara nefes alma alanı sağladığını biliyor.
Yüksek öğrenim çalışanları sendikası UCU anlaşmazlığında yaşanan da tam olarak budur. Uzlaştırma servisi ACAS’taki görüşmelerin ardından UCU Genel Sekreteri Jo Grady, görüşmelerin devam etmesini sağlayacak bir ‘sükunet’ dönemi için yedi günlük planlı grevleri iptal ederek iki haftalık bir duraklama ilan etti. Bu durum sendika içinde yaygın bir hoşnutsuzluğa neden olurken, işverenlere de gelecek yılın ücret teklifini anlaşma olmaksızın dayatma fırsatı verdi. Sendika üyeleri eylemi nisan ayının ötesine taşımak için yeniden oylama başlattı; ancak bu gecikmeler ya da bunların neden olabileceği moral ve motivasyon bozukluğu oylamayı kolaylaştırmıyor.
Oysa hükümet ve işverenler kaçarken, sendikaların taleplerinde diretmesi ve herhangi bir müzakerenin eylemi iptal etmeyi gerektirmediği konusunda ısrar etmesi gerekir.
Grevler yurt içinde ve yurt dışında büyük bir etki yarattı ve mevcut anlaşmazlık dalgasının kesin sonucu ne olursa olsun, yeni bir sendikacılık dalgasının habercisi oldular. Öğretmenler sendikasının 15 Mart bütçe günündeki grevi, memurlar, pratisyen doktorlar, demir yolu işçileri ve öğretim görevlilerinin de katılacağı çok büyük bir gün olacağa benziyor. Bu ileriye doğru atılmış önemli bir adım. Ancak hükümeti yenmek için tek başına yeterli olmayacaktır. Bunun için sendikalar arasında çok daha fazla koordinasyon ve eylem gerekiyor ve ayrıca işyeri ve taban örgütlenmesinin çok daha güçlü bir şekilde geliştirilmesi gerekiyor.
Çeviren: Dış Haberler Servisi
