Arbeit – Zukunft
Ne zaman ücret ve maaş müzakereleri yakınlaşırsa ve sendikalar, şimdi IG Metall’in yaptığı gibi, ücret artışı talep ettiğinde, kapitalistler “ekonomi üzerindeki” yüksek yüklerden şikayet eder ve duvara “Ücret-fiyat sarmalı hayaletini resmederler.” Bu peri masalı, artan ücret maliyetlerinin (Eğer bunlar için mücadele edilirse) mal fiyatlarına yansıyacağını ve o zaman “hepimizin” artan mal fiyatları üzerinden ücret artışlarını ödemek zorunda kalacağımızı söyler. “Sonuçta metal işçileri bile gelir artışından yararlanamazlar çünkü her alımda yine kaybederler.”
İlk başta mantıklı geliyor, ama yanlış!
İlk olarak, eğer kapitalistler daha yüksek ücretlerin maliyetini ürünlerine kolayca yansıtabilseydi, o zaman metal ve elektrik sanayisi durumunda makineler, arabalar, elektrikli aletler vb. daha pahalı hale gelirdi, ama mobilya, yiyecek, giysi ve daha binlerce şey değil.
İkincisi: Federal İstatistik Dairesi “Statista”ya göre, personel maliyetleri 2013 yılında otomotiv tedarikçileri için toplam maliyetlerin sadece yüzde 18’ini oluşturuyordu; bugün oran kesinlikle daha da düşük. Bu durumda, eğer metaldeki ücretler ve maaşlar gerçekten brüt yüzde 8 artarsa, bu, bu sektördeki fiyatlara sadece yüzde 1.44’lük bir artışla yansıyacağı anlamına gelir. Bu ise yüzde 9 olarak bilinen mevcut enflasyon oranının çok altında olacaktır.
Ama üçüncüsü: Marx, “Ücret-Fiyat-Kâr”da mal fiyatlarının keyfi olarak belirlenemeyeceğini, her zaman arz ve talebe bağlı olduğunu kanıtlamıştı. Yani malların fiyatları kapitalistler tarafından keyfi olarak artırılırsa, mallarına olan talep de düşecektir -aksi takdirde VW alacak olan bir araba alıcısının, VW çok pahalıysa Japon veya Fransız bir araba alma olasılığı daha yüksek olabilir. Kısacası: Meta emek gücünün fiyatı -yani ücret ya da maaş- yükselirse, aynı zamanda kâr da düşer. Elbette kapitalistler bunu genellikle üretkenliği artırarak, yani rasyonalizasyonla telafi etmeye çalışırlar.
Verimlilikteki artışlar ücretleri veya maaşları düşürmez, ancak ücret maliyetlerinin malların üretim maliyetleri içindeki payı azalır ve sermayenin emek üzerindeki gücü yeniden artar. Bu nedenle, sermaye üzerindeki talepler söz konusu olduğunda, sadece fiyat artışları için ücret tazminatı değil, aynı zamanda emek gücünün artan üretkenliği için tazminat da talep edilmelidir. Bu nedenle, tam ücret ve personel denkleştirilmesiyle 30 saatlik iş haftasını savunuyoruz!
Ayrıca: Mevcut ve gelecekteki toplu pazarlık turlarında söz konusu olan işçilerin örneğin bir VW Golf yerine bir Mercedes veya Porsche (veya birçok patron ve üst düzey yönetici gibi kendi özel jeti!) satın alabilmesini sağlamak değil. Hedeflenen özellikle gıda, yakıt ve ısınma alanında halihazırda gerçekleşmiş olan tüm malların fiyat artışlarını telafi etmek. Bu ise gelirde yaklaşık yüzde 12 brüt bir artış gerektiriyor. IG Metall şimdi sadece yüzde 8 talep ediyorsa, bu gerçekleşen enflasyonun telafisinin altında bile…
Çeviren: Semra Çelik
